آهار زدن کاغذ یک هنر بسیار والا و تخصصی در فنون کتاب آرایی در تمدن ایران به شمار می‌رود.
در سده های گذشته کاغذهای دست ساز را برای آنکه کاغذ نازک و کم دوام نباشد و به هنگام کتابت پرز ندهد و مرکب در اجزاء متخلخل کاغذ پخش نشود، آن را آهار میدادند و مهره میکشیدند. مهمترین وظیفه و نقش آهار در سطح کاغذ تعدیل پرزهای الیاف کاغذ و آماده کردن آن برای کتابت و نگارگری است؛ به گونه‌ای که سطح کاغذ لطیف، صاف و هموار گشته و از نفوذ مرکب و دوده به نسج کاغذ (بافت سلولزی) جلوگیری میکند.
ایرانی‌ها در زمان ساسانیان (قرن ۵و ۶میلادی) قبل از دوران اسلامی با آهار و مهره کردن سطح پارچه، زمینه را برای نقاشی و کتابت آماده میکردند و اغلب نامه های پادشاهان را بر این گونه پارچه ها مینوشتند.
پس از آنکه ایرانیان کاغذسازی را از اسیران چینی آموختند، کماکان سنت آهار زدن را ادامه داده و با تکنیک‌های پیشرفته‌ای سطح کاغذ را با نشاسته برنج و گندم و متعارف آن با کتیرا، اسفرزه و دیگر مواد آهار میزدند، که این روش رویکرد جدیدی را در صنعت کاغذسازی به وجود آورد.
از این رو می توان گفت ایرانیان اولین کسانی بودند که روش آهارزنی را معرفی کردند و با این روش سطح کاغذ را برای نوشتن با جوهر و استفاده از قلم مناسب تر نمودند.
